- Kochanie, mogę ci wszystko wyjaśnić. - powiedziałem słabo
- Nie nazywaj mnie tak! - wrzasnęła - Straciłeś do tego prawo, kiedy mnie okłamałeś!
- Ale ja przyszedłem do niej w konkretnym celu...
- Chciałeś pomóc jej uciec, prawda?!
- Wcale nie! - zaoponowałem - Ten naszyjnik ma magiczne moce.
- Jakie?!
- Powoli zapanowuje nad jej mózgiem. - wyjaśniłem - Za kilka dni będzie ci całkowicie oddana.
Margaret popatrzyła na mnie podejrzliwie, a potem przywołała do siebie jednego z orków. Szepnęła mu coś na ucho i zwróciła się do mnie:
- Dobrze. - powiedziała - Wypuszczę cię, ale jeśli okaże się, że nie mówisz prawdy, nie będzie dla ciebie litości.
Zaraz mnie uwolni, a wtedy muszę jak najszybciej porozumieć się z Ines. Tylko jak? Nie mogę do niej pójść, ale...
- Możesz na razie odejść. - oznajmiła wilczyca, a ja wyszedłem na korytarz
Przez kilka minut próbowałem trafić do "swojej" komnaty, a kiedy już mi się to udało, zamknąłem drzwi i usiadłem przy ścianie. Skoncentrowałem się i próbowałem porozumieć się z Ines telepatycznie. Proszę, żeby się udało...
~ Ines?
~ Czego?
Yeah! Udało się! Słyszy mnie, więc...
~ Mam plan, ale musisz coś dla mnie zrobić...
~ Nie! Zostaw mnie w spokoju!
~ Udawaj, że przez wisiorek, który ci dałem, jesteś całkiem poddana Margaret.
~ Pogięło cię?! Nie odzywaj się do mnie!
~ Ale Ines... Ines?
Tylko nie to. Tylko nie to. Powiedz coś! Dlaczego nie chcesz ze mną rozmawiać? Aha. A ja jeszcze się pytam.
~ Ines?
Straciłem łączność. Świetnie. Teraz muszę przygotować się na swój koniec.
<Ines? A mogłabyś mi wysłać na hwr to drugie? Jestem po prostu ciekawa :)>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz